Niet iedereen kan een eigen woning kopen. Zeker in de laagste inkomensgroepen is dat steeds vaker een realiteit. Sterker nog, het is de groep die noodgedwongen moet huren die het sterkst stijgt. Daar waar in 2005 nog 63% van de huishoudens in de laagste inkomens eigenaar was, is dat nu slechts de helft. Amper 14% van de woonsubsidies gaat naar sociale huurwoningen en 2% naar de private huurmarkt. Sociale huisvesting blijft de meest efficiënte en effectieve manier om voor iedereen een betaalbare, kwaliteitsvolle woning te garanderen. Maar helaas wordt niet iedereen die er nood aan heeft geholpen. In 2020 stonden er in Vlaanderen ruim 169.000 mensen op de wachtlijst voor een sociale woning.

Een groot deel van de behoeftige bevolking komt dus op de private huurmarkt terecht. De overheid voorziet in een financiële ondersteuning van de laagste inkomensgroep in de vorm van een huurpremie en huursubsidie. Het bereik is echter beperkt. Concreet krijgen maar 37.000 mensen op de huurmarkt vandaag een financiële ondersteuning. Een fractie van de 250.000 gezinnen die in woonnood verkeren. 

​

Momenteel ontvangen slechts 12.842 van hen een huurpremie. Je komt daar ook pas voor in aanmerking als je minstens 4 jaar ononderbroken ingeschreven staat op de wachtlijst voor een sociale woning. De voorwaarden verbonden aan de ondersteuning zijn bijzonder streng en onrealistisch. Zo mag de huurprijs maandelijks maximaal 618,25 euro bedragen (vermeerderd met 20% per persoon ten laste), terwijl je in Vlaanderen gemiddeld 637 euro per maand neertelt voor een huurwoning, een patstelling voor een bevolkingsgroep die het reeds heel moeilijk heeft. De helft van deze lage-inkomensgezinnen spendeert meer dan een derde van hun inkomen aan huur waardoor ze weinig financiële reserve hebben en na huuraftrek amper genoeg overhebben om menswaardig te kunnen leven.